Vandaag hebben we een feestje, we zijn inmiddels al weer 15 jaar getrouwd! Een mijlpaal die we hebben bereikt. Ups en downs, dat is (nog steeds) de beste beschrijving. Na vijftien jaar weten we wat we aan elkaar hebben, en dat voldoet niet altijd aan de verwachtingen. Vijftien jaar geleden begonnen we aan een gezamenlijk avontuur, en inmiddels voelt het soms alsof we in een achtbaan zitten waar je halverwege niet uit kunt stappen. Druk met werk, druk met familie. Kinderen die we onder controle moeten houden, en die graag voor nog meer werk zorgen. Soms voelt het alsof ik per dag misschien een half uurtje voor mezelf heb, en dat is niet veel.
Als de kinderen naar bed zijn, volg ik meestal snel daarna, en val ik in slaap zodra ik mijn ogen sluit. Ik merk dat ik vaak moe ben en dan ben ik snel geirriteerd. Is het allemaal de moeite waard? Als ik naar mijn kinderen kijk wanneer ze blij zijn, samenwerken, samen spelen, hun grenzen verleggen, dan is het zonder twijfel de moeite waard. De kinderen zien opgroeien is ontzettend mooi en geeft voldoening, maar als ik naar de rest kijk, dan weet ik het niet. Het is niet gemakkelijk.
Vijftien jaar geleden hadden we elkaar belooft om trouw te zijn, maar beloften zijn uiteindelijk alleen maar woorden, en de betekenis van een woord kan met de jaren vervagen, of zelfs helemaal verdwijnen. We zijn nog steeds getrouwd, maar het voelt meer alsof we samen zijn uit gewoonte, met alletwee hetzelfde doel namelijk de toekomst van onze kinderen.
De toekomst; de automatische piloot. We gaan vooralsnog op dezelfde voet verder. We bewandelen de weg van de minste weerstand, want dat is het eenvoudigst en we hebben nu helemaal geen tijd om ingewikkelde veranderingen door te voeren.
Helaas, weer niet gewonnen. Dit keer was het een emotionele wedstrijd. twee van onze trainers werden het veld af gestuurd. Het andere team had wat grotere spelers die erg fysiek aan het ‘spelen’ waren. Een van onze spelers had aan het eind van de wedstrijd een in tweeen geschopte scheenbeschermer. Heel veel spelers gingen naar huis met een paar nieuwe blauwe plekken. Gelukkig is Alan alert en snel. Ik zag hem een paar keer over een uitgestrekt been springen om zo wat ongewenste pijn te vermijden.
Een chuletón is een grote ribeye steak met bot. Deze steaks zijn enorm, meer dan 1 kilo, en bedoeld om te delen. In Spanje is het veel meer als ergens uit eten. Het is een sociale gebeurtenis en iets om samen met vrienden van te genieten. Sinds 
Ongeveer een keer in de maand, of soms om de maand, hebben we hetzelfde ritueel. We vertrekken van het plein waar we allemaal in de buurt wonen met de auto richting het restaurant. Hier beginnen we met een biertje en kiezen een enorm stuk vlees van tussen de één en de twee kilo. Het vlees wordt klaargemaakt, en we krijgen de Chuleton geserveerd, waarbij we zelf op een hete steen de laaste finetuning kunnen doen. Uiteraard vergezeld door een lekkere rode wijn. Dan is het eten en vooral genieten. We gaan op donderdag, want dan is er altijd plek en hoeven we niet te reserveren of te wachten.
Twee jaar geleden zijn we 
Allebei mijn zonen zijn overduidelijk verwant aan hun ouders. Ze lijken op mij, zijn intelligent zoals hun moeder, en slim zoals hun vader. Ze zijn allebei slank, net als wij, en sterk zoals Ana. Ze lijken in ontzettend veel opzichten op elkaar, maar toch is nu al duidelijk dat ze ieder hun eigen pad kiezen en die paden verschillen flink van elkaar.
Het was een moeilijke wedstrijd. Het andere team had veel grotere spelers is allemaal een of twee jaar ouder waren. Toch goed gespeeld! De eerste vijf wedstrijden worden moeilijk, en daarna wordt het team in een groep geplaatst van vergelijkbaar niveau. We zullen zien.
Met een beetje hulp van de AI hebben we Pel nog mooier gemaakt.